@ ఆంధ్ర భూమి ఆదివారం మగజైన్ లో ప్రచురించబడ్డ కవిత
--------------క్యాలెండరు గడుల గదుల్లో ఇరుక్కుని
మూలల్లోని కోణాలతో తనను తాను
ఎప్పటివరకు అలా అణిచి పెట్టుకుని విభాగించుకుని
బాగాహారాలలో నిష్పత్తిని సమంగా చేయలేక
పోరాడుతుందో ?
సాయంత్రం సూర్యుడు గూటికి వెళ్ళే వేళ
ఆమె డ్యూటీ అంటూ బయలు దేరుతుంటే
గడియారం కూడా జాగ్రత్తా అని అరిచే చెబుతుంది
మెడలో వేలాడేసుకుని గుర్తింపు కార్డు
రెండవ భాద్యతను భుజాల ఖాళీలను నింపుతూ మోపుతుంది
ముఖాన అద్దుకునే పౌడరు
ఎన్ని కన్నీలను పీల్చి నవ్వును అంటించుకుని
జాగ్రత్తలను చెబుతుందో
గ్లోబల్ మాయజాలంలో ఇలాగే ఉండాలని
ఆ వస్త్రాలు ఎలా జులుం చేసి తన ఉనికిని
కాపాడుకోమంటాయో
మెడలో వేలాడే ఐడీ కార్డు తనను సంపాదన సూత్రంతో
ప్రపంచం ముందు నిలబెట్టినా
చీకటి షిఫ్టుల కొండచిలువలను తప్పించుకుని ,
కామపు చూపుల మాటల ,వికృత చేష్టల
కొక్కాలను విడిపించుకుని
ఇంటికి చేరే వరకు హామీ ఇవ్వలేని సమయాన్ని
కొంచెం ఆమెకి రక్షణ ఇవ్వమని
ప్రతి రోజు వేడుకుంటూ
క్యాబ్ డ్రైవరును ఓ పదిమాటల మాట్లాడించి
పరీక్షించుకుని అడుగులు వేసే ఆమె
నవతరం నారి అని శ్లాగించినా
ఇంటికొచ్చే వరకు ఎదురు చూసే కళ్ళను అడగాలి
స్త్రీకి నిజంగా రక్షణ ఉందా అని ?? తెలిసిందేగా
ఆ గుమ్మలకి అంటించిన కళ్ళకు " ఆమె"
ఒక కూతురు , ఓ భార్య , ఓ తల్లి ఒక చెల్లి అని
అందుకే ఆమెను రక్షించే
రెండు చేతుల కౌగిలికోసం ఆ కళ్ళ గాలింపు .
------------------------------
