నన్ను నేను తోడుకుంటూ

రెక్కలొచ్చిన సాయత్రం 

చీకటి గూటికి చేరుతుంది 

చీకటి పొదిగిన సూరీడు 

ఉదయపు కాంతులీనుతాడు 

పచ్చగా నవ్వుతుంది నేల

ఆవిరి మంచు ఉదయాన్నే తనలో చేరగానే 

ఆకు రాల్చుతూ చెట్టు

నిటారుగా నిల్చొని ప్రతి పరిస్థితి ఎదుర్కుంటూ

మళ్ళీ యవ్వనం వస్తుందని ఎదురు చూస్తూ క్రొత్త రాగం ఏదో 

అభ్యసిస్తూ 

మట్టినంతా రేణువులుగా జల్లెడ పడుతుంది చీమల దండు , 

ఏ వాసనను పసిగట్టి సంభాషిస్తూ ముందుకు కదులుతాయో

ఏదో బడిలో కూర్చుని నిర్వహణా పాఠాలు నేర్చుకున్నట్టు 

వీటన్నిటిని చూస్తూ నేను 

కొన్ని పాఠాలు నేర్చుకుంటాను 

నానుంచి నన్ను బయటికి తోడుకుంటూ 

ఎవన్నా భావాలని కాచి వడబోసి 

కాగితంపై రంగులద్దగలనా అని 

జీవితపు పరిశ్రమలో 

లాభాలతో మనసు ఖాతాని సంతోషాన్ని 

సమం చేసి ముగించాలని 

(18/11/2012)